تأثیر گونادوتروپین جفتی انسانی (hcg) بر بلوغ سلول های ژرمینال و ترشح تستوسترون در بیضه موش نابالغ

زمینه و هدف: هورمون گونادوتروپین جفتی انسانی (hcg) به عنوان آگونیست هورمون lh بر روند اسپرماتوژنز و تعداد سلول های ژرمینال در مردان مؤثر است و کاربرد وسیعی در درمان ناباروری دارد. لذا هدف از این مطالعه بررسی اثرات دوزهای مختلف هورمون hcg بر تعداد سلول های ژرمینال و وضعیت آندروژنی در موش بود. روش بررسی: در این مطالعه hcg با دوزهای مختلفی از iu50-5 به 18 موش در سه گروه آزمایشی تزریق و 6 موش نیز به عنوان گروه کنترل انتخاب شد. این موشها به ترتیب 5، 10 و iu50 از hcg به صورت زیرپوستی در روزهای 15 و 25 از عمرشان دریافت کردند. سطح تستوسترون سرمی در روز 28 و 65 اندازه گیری گردید. در روز 65، یک بیضه از هر موش جهت آنالیز dna به روش فلوسایتومتری (dna flow cytometry) برداشته شد. نتایج: در روز 28 از عمر موشها، میزان تستوسترون در گروه های آزمایشی در مقایسه با گروه کنترل با افزایش دوز hcg افزایش یافته بود که بیشترین میزان افزایش در گروه چهارم (iu50) مشاهده شد. برخلاف این حالت، در روز 65 میزان تستوسترون در گروه های آزمایشی که hcg بیشتری دریافت کرده بودند در مقایسه با گروه کنترل کاهش یافت. اختلاف معنی داری بین گروه کنترل و گروه های آزمایشی در روز 65 وجود نداشت. در روز 65، موش های گروه 3 و 4 کاهش معنی داری در تعداد سلول های هاپلوئید در مقایسه با گروه های دیگر نشان دادند. نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که تولید تستوسترون در بیضه موش های نابالغ به دنبال تزریق hcg افزایش می یابد و میزان آن با افزایش میزان hcg تزریقی نسبت مستقیم دارد. همچنین، با گذشت زمان و کاهش سطح hcg تحریک سلول های لایدیگ متوقف شده و در نتیجه سطح تستوسترون کاهش می یابد که این کاهش در موش هایی که قبلاً دوز بالاتری از hcg را دریافت کرده اند بیشتر است. بدین ترتیب برای تولید تستوسترون توسط بیضه موش های نابالغ، تحریک مداوم سلول های لایدیگ توسط هورمون hcg ضروری است.